استاد امان الله طاهری «آمان دای» هنرمند پیشکسوت سنقری به دیار باقی شتافت

مهاباد/بالویز/ استاد امان‌الله_طاهری “آمان دای” در سن ۸۵ سالگی به دلیل کهولت سن و بیماری که مدت‌ها درگیر آن بود دارفانی را وداع گفت.

به گزارش سرویس هنری،پایگاه خبری بالویز“استاد امان الله طاهری”معروف به «آمان دای» یکی از کهنسال ترین نوازندگان موسیقی و نوای ایران بود که در شهرستان سنقروکلیایی زندگی می کرد.

هنر «آمان دای» در نوازندگی مقام ساز دوزله (جفتان) بوده که نفس ایشان هر بیننده ای را به وجد می آورد.

“محمدرضا کماسی “مسئول اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی سنقروکلیایی طی پیامی ارسالی به سهیل سنقر درگذشت استاد طاهری،هنرمند پیشکسوت موسیقی فولکلور شهرستان را تسلیت گفت؛در متن این آمده است:

موسیقی فولکلور سنقروکلیایی با نام،نوا و آوای هنرمندانی پیشکسوت و خوش نام همانند امان الله طاهری همراه است.

زنده یاد طاهری نقش مؤثری در ماندگاری موسیقی فولکلور شهرستان و معرفی ساز بومی دوزله به جامعه موسیقی داشت.

درگذشت این هنرمند گرامی و ارزشمند را به خانواده ایشان، و جامعه هنر و موسیقی تسلیت میگویم،نام زنده یاد «آمان دای» در موسیقی نواحی استان و ایران همواره به نیکی ماندگار است.

به گزارش پایگاه خبری بالویز،دوزله از سازهای بادی ایرانی است.دوزله‌سازی محلی و از انواع بادی‌های یک زبانه است.

این ساز از دو لوله مسی (یا نئی) که به موازات هم بسته و محکم شده‌اند،تشکیل شده‌است. بعضی از دوزله‌ها از جنس پر دال (نوعی پرنده شبیه به عقاب) یا استخوان قلم مرغان دیگر ساخته می‌شود.

هر کدام از لوله‌ها دارای قمیشی یک زبانه و مستقل از یکدیگر هستند.در طول هر لوله شش سوراخ وجود دارد. سوراخ‌ها در طول دو لوله در کنار هم قرار می‌گیرند. انتهای پایینی لوله‌ها، باز است.

دوزله در طول‌های مختلفی ساخته می‌شود که کوچکترین آن حدود ۲۲ سانتی‌متر و قطری حدود ۲ سانتی‌متر دارد.وسعت ساز حدود یک تا دو اکتاو است که بسته به بزرگی و کوچکی ساز در میدان صدایی متفاوتی قرار می‌گیرد.

به وسیله سه انگشت وسطی هر دو دست که روی سوراخ‌های ساز قرار می‌گیرند، انجام می‌شود. شست‌ها ساز را از پشت می‌گیرند.

نوازنده زبانه را در داخل دهان قرار داده و در آن می‌دمد. دوزله‌سازی رایج در میان عشایر ایران است و در بعضی از مناطق ایران آن را جفته یا جفتی می‌نامند.

مهاباد/پایگاه خبری بالویز/۹۹/۰۸/۱۹-۱۴:۵۰/د