آیا فراموش کردن کلمات هنگام صحبت کردن طبیعی است؟

مهاباد/بالویز/آیا فراموش کردن کلمات هنگام صحبت کردن طبیعی است؟ و چه زمانی می تواند مشکل را املا کند؟

به گزارش سرویس سلامت،پایگاه خبری بالویز”همه ما آن لحظه وسط جمله را تجربه کرده‌ایم که نمی‌توانیم کلمات را که می‌خواهیم استفاده کنیم، پیدا کنیم، حتی اگر مطمئن هستیم که آن را می‌دانیم.

چرا این مشکل در میان سخنرانان اتفاق می افتد؟و چه زمانی دشواری های کلمه یابی می تواند نشان دهنده چیز جدی باشد؟

همه افراد گاه به گاه با مشکلاتی در یافتن کلمه مواجه می شوند، اما اگر این مشکل اغلب با طیف وسیعی از کلمات، نام ها و اعداد اتفاق می افتد، این می تواند نشانه ای از یک اختلال عصبی باشد.

تولید کلمات گفتاری شامل چندین مرحله پردازش است.

مراحل مربوط به صحبت کردن

شناسایی معنای مورد نظر

انتخاب کلمه مناسب از «واژه ذهنی» (فرهنگی ذهنی از واژگان گوینده)

بازیابی الگوی صدای آن (به نام “فرم”)

اجرای حرکات اندام های گفتاری برای بیان آن.

مشکلات یافتن کلمه به طور بالقوه می تواند در هر یک از این مراحل پردازش ایجاد شود.

هنگامی که یک گوینده با وجود احساس دانستن کلمه ای نمی تواند از واژگان خود بازیابی کند، دانشمندان زبان به این پدیده “نوک زبان” می گویند.

حالت های نوک زبان نسبتاً رایج هستند و نوعی خطای گفتاری هستند که عمدتاً در هنگام بازیابی الگوی صدای یک کلمه رخ می دهد.

چه چیزی می تواند بر کلمه یابی تأثیر بگذارد؟

مشکلات واژه‌یابی در همه سنین رخ می‌دهد، اما با افزایش سن بیشتر اتفاق می‌افتد.

در افراد مسن، آنها می توانند باعث ناامیدی و اضطراب در مورد احتمال ابتلا به زوال عقل شوند. اما آنها همیشه دلیلی برای نگرانی نیستند.

یکی از راه‌هایی که محققان مشکلات یافتن کلمه را بررسی می‌کنند این است که از افراد بخواهند یک دفتر خاطرات داشته باشند تا تعداد دفعات و در چه زمینه‌ای رخ می‌دهند را یاداشت کنند.

مطالعات دفتر خاطرات نشان داده است که برخی از انواع کلمات، مانند نام افراد و مکان ها، اسامی عینی (چیزهایی مانند “سگ” یا “ساختمان”) و اسم های انتزاعی (مفاهیم، ​​مانند “زیبایی” یا “حقیقت”) هستند.

به احتمال زیاد در مقایسه با افعال و صفت ها منجر به حالت های نوک زبان می شود.

کلماتی که کمتر مورد استفاده قرار می گیرند نیز به احتمال زیاد منجر به حالت های نوک زبان می شوند.

تصور می‌شود این به این دلیل است که آنها بین معانی و الگوهای صوتی خود نسبت به کلمات پرکاربردتر ارتباط ضعیف‌تری دارند.

مطالعات آزمایشگاهی همچنین نشان داده‌اند که حالت‌های نوک زبان در شرایط استرس‌زای اجتماعی زمانی که به سخنرانان گفته می‌شود که در حال ارزیابی هستند، صرف نظر از سنشان، بیشتر رخ می‌دهد .

بسیاری از مردم گزارش می دهند که در طول مصاحبه های شغلی مشکلات سر زبان را تجربه کرده اند.

چه زمانی می تواند مسائل جدی تری را بیان کند؟

شکست‌های مکرر با طیف وسیع‌تری از کلمات، نام‌ها و اعداد احتمالاً نشان‌دهنده مسائل جدی‌تر است.

دانشمندان زبان از اصطلاحات “آنومیا” یا ” آفازی آنومیک ” برای توصیف این بیماری استفاده می کنند که می تواند با آسیب مغزی به دلیل سکته مغزی، تومور، آسیب سر یا زوال عقل مانند بیماری آلزایمر همراه باشد.

آفازی پیشرونده اولیه به طور معمول با دمانس فرونتومپورال یا آلزایمر همراه است، اگرچه می تواند با آسیب شناسی های دیگر همراه باشد .

آفازی آنومیک می تواند به دلیل مشکلاتی که در مراحل مختلف تولید گفتار رخ می دهد ایجاد شود.

ارزیابی توسط یک عصب‌روان‌شناس بالینی یا آسیب‌شناس گفتار می‌تواند به روشن شدن این که کدام مرحله پردازش تحت‌تاثیر قرار گرفته و چقدر مشکل ممکن است جدی باشد، کمک کند.

برای مثال، اگر فردی نتواند تصویری از یک شیء معمولی مانند چکش را نام ببرد، یک عصب‌روان‌شناس بالینی یا آسیب‌شناس گفتار از او می‌خواهد توضیح دهد که آن شی برای چه منظوری استفاده می‌شود (سپس ممکن است بگوید «این چیزی است که شما به چیزهایی ضربه می‌زنید. با” یا “این یک ابزار است”).

از آنها خواسته می شود که با اشاره یا تقلید از آن استفاده کنند. همچنین ممکن است نشانه یا دستوری مانند حرف اول ( h ) یا هجا ( ham ) به آنها ارائه شود.

اکثر افراد مبتلا به آفازی آنومیک از تحریک شدن بسیار سود می برند، که نشان می دهد آنها عمدتاً در مراحل بعدی بازیابی اشکال کلمه و جنبه های حرکتی گفتار با مشکلاتی مواجه هستند.

اما اگر آنها قادر به توصیف یا تقلید استفاده از شیء نباشند، و نشانه گذاری کمکی نمی کند، احتمالاً نشان دهنده از دست دادن واقعی دانش یا معنای کلمه است.

این معمولاً نشانه یک مسئله جدی تر مانند آفازی پیشرونده اولیه است.

مطالعات تصویربرداری در بزرگسالان سالم و افراد مبتلا به آفازی آنومیک نشان داده است که نواحی مختلف مغز مسئول مشکلات کلمه یابی آنها هستند.

در بزرگسالان سالم ، شکست‌های گاه به گاه در نام‌گذاری تصویری از یک شیء معمولی با تغییراتی در فعالیت‌های نواحی مغزی که جنبه‌های حرکتی گفتار را کنترل می‌کنند، مرتبط است، که نشان‌دهنده مشکل خود به خودی در بیان به جای از دست دادن دانش کلمات است.

در آنومی ناشی از آفازی پیشرونده اولیه، نواحی مغز که معانی کلمات را پردازش می‌کنند، از دست دادن سلول‌های عصبی و اتصالات یا آتروفی را نشان می‌دهند .

اگرچه آفازی آنومیک پس از سکته های مغزی در نیمکره چپ مغز رایج است، به نظر نمی رسد که مشکلات کلمه یابی مرتبط با مناطق خاص قابل تشخیص باشد .

درمان هایی برای آفازی آنومیک وجود دارد . اینها اغلب شامل آسیب شناسان گفتار می شود که با استفاده از انواع مختلف نشانه ها یا اعلان ها برای کمک به بازیابی کلمات، به فرد آموزش می دهند تا تکالیف را نامگذاری کنند.

نشانه‌ها می‌توانند ویژگی‌های معنادار مختلف اشیا و ایده‌ها، یا ویژگی‌های صوتی کلمات یا ترکیبی از هر دو باشند.

برنامه‌های تبلت و تلفن هوشمند نیز وقتی برای تکمیل درمان با تمرین خانگی استفاده می‌شوند، امیدوارکننده هستند.

نوع نشانه ای که برای درمان استفاده می شود با توجه به ماهیت آسیب فرد تعیین می شود.

درمان موفقیت‌آمیز با تغییراتی در فعالیت در نواحی مغزی مرتبط است که از تولید گفتار حمایت می‌کنند.

متأسفانه، هیچ درمان مؤثری برای آفازی پیشرونده اولیه وجود ندارد، اگرچه برخی مطالعات نشان داده‌اند که گفتار درمانی می‌تواند فواید موقتی داشته باشد.

اگر در مورد مشکلات کلمه یابی خود یا یکی از عزیزانتان نگران هستید، می توانید با پزشک عمومی خود برای ارجاع به یک عصب روانشناس بالینی یا یک آسیب شناس گفتار مشورت کنید.

مهاباد/بالویز/۱۴۰۲/۰۷/۰۶-۰۸:۳۳:۴۲/خبر ۳۸۹۷/کدخبر۱۸۷۱۹/ پ ۲۶۵/