بمب انرژی یا بیش فعال

مهاباد/بالویز/بیش فعالی یا ADHD یکی از شایع ترین اختلالات عصبی رشدی دوران کودکی است.

به گزارش سرویس تحلیل،پایگاه خبری بالویز” کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در توجه، کنترل رفتارهای تکانشی مشکل داشته باشند (ممکن است بدون فکر کردن به نتیجه عمل کنند)، یا بیش از حد فعال باشند. 

بیش فعالی چیست؟

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک مشکل رفتاری است که می‌تواند خفیف تا شدید باشد.

ADHD یا همان بیش فعالی انواع مختلفی دارد، بسته به اینکه آیا عدم توجه (مشکلاتی در تمرکز) مسئله اصلی است یا بیش فعالی-تکانشگری (بسیار فعال بودن – مشکل در متمرکز ماندن).

کودکان مبتلا به اختلال توجه و بیش فعالی (ADHD)، بی‌قراری، تکانشگری و یا بی‌توجهی مداوم را از خود نشان می‌دهند.

این ویژگی‌ها در بیش از یک محل و شرایط مشاهده می‌شوند؛ به طور مثال، در مدرسه و در خانه.

این علائم همچنین در بیش از یک فعالیت مشاهده می‌شوند؛ به طور مثال، در کارهای مدرسه و در روابط.

آن‌ها در سطحی بالاتر از آنچه که متناسب با سن انتظار می‌روند رخ می‌دهند و باعث بروز اختلال و مشکلات چشمگیری در زندگی روزمره‌ی کودک می‌شوند.

برای برخی از کودکان، بیش فعالی می‌تواند مشکلات جدی را به وجود آورد، به خصوص اگر درمان آن به موقع و زود هنگام شروع نشده باشد.

بنابراین در این خصوص، تشخیص زود هنگام بسیار مهم است. اگر درمان روانشناختی و حتی گاهی اوقات نیز دارویی آغاز شود، می‌تواند زندگی و آینده فرزند شما را تا حد زیادی بهبود بخشد.

علائم بیش فعالی کودکان

ویژگی‌های اصلي اختلال توجه و بیش فعالی شامل عدم توجه، بيش فعالی و تکانشگری و تحریک پذیری می‌باشد،این علائم در اوایل زندگی کودک ظاهر می‌شود.

از آنجا که بسیاری از کودکان عادی ممکن است این علائم را البته در سطح پایین‌تر داشته باشند، یا علائم ممکن است در اثر اختلال دیگری ایجاد شود، باید تشخیص این اختلال در کودک توسط یک متخصص ماهر از طریق معاینه کامل و ارزیابی مناسب انجام شود.

علائم بیش فعالی در طی چند ماه متمادی ظاهر می‌شوند، که اغلب علائم تکانشگری و بیش فعالی پیش از علائم بی توجهی ظاهر می‌شوند، علائم نقص توجه ممکن است برای یک سال یا بیشتر پدیدار نشود.

بسته به خواسته‌هایی که ممکن است شرایط برای خود کنترلی کودک ایجاد کند، ممکن است علائم مختلفی در شرایط مختلف ظاهر شود.

کودکی که “نمی‌تواند آرام بنشیند” یا در غیر این صورت اختلال ایجاد می‌کند، اختلال او در مدرسه قابل توجه خواهد بود، البته ممکن است به اشتباه به عنوان یک کودک خیال‌باف و بدون توجه تلقی شود.

کودک تکانشگری که قبل از فکر کردن، عمل می‌کند، ممکن است فقط دچار یک “مشکل در نظم و انضباط” تلقی شود، در حالی که کودکی که منفعل یا تنبل است ممکن است صرفاً بدون انگیزه تصور شود.

با این حال، هر دو ممکن است انواع مختلفی از بیش فعالی را داشته باشند.

همه کودکان گاهی بی‌قرار هستند، بعضی اوقات بدون تفکر عمل می‌کنند، گاهی اوقات وقتشان را صرف خیال‌بافی می‌کنند.

هنگامی که بیش فعالی، حواس پرتی، تمرکز ضعیف یا تحریک پذیری کودک بر روی عملکرد مدرسه، روابط اجتماعی با کودکان دیگر یا رفتار در خانه تأثیر بگذارد، ممکن است اختلال بیش فعالی در او دیده شود.

اما از آنجا که علائم آن در شرایط و محیط‌های مختلف بسیار متفاوت است، تشخیص بیماری بیش فعالی آسان نیست. این امر به ویژه هنگامی که بی توجه بودن علامت اصلی است، بیشتر صدق می‌کند.

به طور کلی سه الگوی رفتاری وجود دارد که نشان دهنده بیش فعالی است:

مبتلایان به بیش فعالی و نقص توجه ممکن است علائم بی‌توجهی را به طور مداوم نشان دهند.

آن‌ها ممکن است به مراتب بیشتر از سایر کودکان هم سن خود، الگویی از بیش فعالی و تکانشی داشته باشند.

یا ممکن است هر سه نوع رفتار را نشان دهند.

این بدان معنی است که سه زیر گروه از انواع بیش فعالی وجود دارند که توسط متخصصان شناخته شده‌اند. این زیرگروه‌ها عبارت‌اند از:

نوع بیش فعالی: غالباً تکانشگری (که فرد عدم توجه قابل توجهی را نشان نمی‌دهد)

نوع غالباً بی‌توجهی (که فرد رفتارهای بیش فعالی و تکانشگری قابل توجهی را از خود نشان نمی‌دهد) که گاهی اوقات ADD گفته می‌شود؛ یک اصطلاح قدیمی برای طیف کلی این اختلال نوع ترکیبی آن (که فرد علائم بی‌توجهی و بیش فعالی-تکانشی را نشان می‌دهد).

این اختلال می‌تواند در عملکرد روزمره این کودکان تاثیرات مخرب زیادی داشته باشد، به طوری که در سنین مدرسه دچار اختلال یادگیری می‌شوند و در سنین بلوغ دچار افسردگی و آسیب‌های اجتماعی و در بزرگسالی نمی‌توانند جایگاه‌های مناسب شغلی را کسب کنند.

سن طلایی تشخیص و درمان بیش فعالی ۳ تا ۷ سالگی است و مراجعه زودهنگام به کلینیک‌های کاردرمانی تا حدود زیادی از درمان این کودکان توسط دارو جلوگیری می‌کند. از مراجعه به کاردرمانی ابایی نداشته باشید.

انواع بیش فعالی

انواع بیش فعالی عبارتند از:

بیش فعالی-تکانشی بودن

به نظر می‌رسد کودکان بیش‌فعال همیشه “در حال حرکت” یا دائماً شلوغ و فعال هستند.

آن‌ها به اطراف می‌چرخند و به هر چیزی که در دیدشان است دست می‌زنند یا با آن بازی می‌کنند، یا بی وقفه صحبت می‌کنند.

آرام نشستن بر روی میز غذا یا در حین درس در مدرسه یا گوش دادن داستان برای آن‌ها کار دشواری است.

آن‌ها در صندلی خود وول می‌خورند و آرام ندارند یا در دور اتاق پرسه می‌زنند یا ممکن است آن‌ها پاهای خود را مدام تکان دهند، به همه چیز دست بزنند، یا مدادشان را با سر و صدا روی میز بکوبند.

نوجوانان یا بزرگ‌سالان دارای بیش فعالی ممکن است احساس بی‌قراری درونی کنند.

آن‌ها اغلب گزارش می‌دهند که نیاز دارند به کاری مشغول بمانند و ممکن است سعی کنند چندین کار را به طور هم‌زمان انجام دهند.

تست‌های مختلف برای تشخیص اوتیسم

به نظر می‌رسد کودکان تکانشگر قادر به جلوگیری از واکنش‌های فوری خود یا فکر کردن قبل از عمل نیستند.

آن‌ها غالباً اظهارنظرهای نامناسبی را بی پروا از خود بروز می‌دهند، احساسات خود را بدون محدودیت ابراز می‌کنند و بدون توجه به عواقب بعدی رفتارشان عمل می‌کنند.

بی‌تاب بودن و تکانشگری آن‌ها ممکن است منتظر ماندن برای چیزهایی که می‌خواهند یا صبر کردن برای رسیدن نوبتشان در بازی را برایشان دشوار سازد.

آن‌ها ممکن است یک اسباب بازی را از کودکی دیگر به زور بگیرند یا وقتی ناراحت هستند، کسی را بزنند.

حتی در هنگام نوجوانی یا بزرگسالی، آن‌ها ممکن است به طرز بی‌قرار و تکانشگری تصمیم بگیرند کارهایی را انجام دهند که نتیجه‌ی فوری اما اندک دارند و نه اینکه درگیر فعالیت‌هایی شوند که ممکن است تلاش بیشتری نیاز داشته باشند، اما در عین حال پاداش‌های بسیار بیشتری با تأخیر فراهم می‌کنند.

برخی از علائم بیش فعالی-تکانشگری عبارت‌اند از:

احساس بی‌قراری، اغلب با تکان دادن دست و پایش به خود می‌پیچید، یا در حالی که نشسته است وول می‌خورد.

دویدن، بالا رفتن یا بلند شدن از صندلی در شرایطی که از او انتظار می‌رود که بنشیند یا رفتاری آرام داشته باشد.

قبل از شنیدن کل سؤال، جواب‌ها را تند و سریع می‌گوید.

در منتظر ماندن در صف یا رعایت نوبت مشکل دارد.

بی توجهی یا نقص توجه

بی توجهی یا نقص توجه در کودکان بیش فعال

کودکانی که بی‌توجه هستند، به‌ سختی می‌توانند ذهن خود را روی یک چیز نگه دارند و ممکن است تنها پس از چند دقیقه از انجام دادن یک کار خسته شوند.

اگر آن‌ها کاری را انجام دهند که واقعاً از آن لذت ببرند، هیچ مشکلی برای توجه ندارند. اما تمرکز آگاهانه، توجه هوشیارانه در سازمان‌دهی و انجام یک کار یا یاد گرفتن یک چیز جدید برای آن‌ها دشوار است.

انجام تکالیف مدرسه مخصوصاً برای این کودکان سخت است.

آن‌ها فراموش می‌کنند که یک تکلیف را بنویسید یا کتاب یا دفترشان را در مدرسه جا می‌گذارند.

آن‌ها فراموش می‌کنند که یکی از کتاب‌ها را به خانه ببرند و یا یک کتاب اشتباه را با خود می‌آورند.

اگر سرانجام تکالیفشان را تمام کنند، پر از غلط و پاک شدگی است. انجام تکالیف خانه اغلب با ناامیدی برای والدین و فرزند همراه است.

راهنمای تشخيصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM-IV-TR) این علائم بی‌توجهی را به شرح زیر نشان می‌دهد:

اغلب با دیدن مناظر و صداهای نامربوط خیلی زود پریشان می‌شوند.

اغلب در توجه به جزئیات ناتوان بوده و اشتباهات بی‌دقتی را انجام می‌دهند.

به ندرت دستورالعمل‌ها را با دقت و کاملاً دنبال می‌کنند و اغلب مواردی مانند اسباب بازی، مداد، کتاب و ابزار مورد نیاز برای انجام یک کار را گم یا فراموش می‌کنند.

اغلب از یک فعالیت تکمیل نشده به فعالیت دیگری می‌روند.

كودكانی كه به بیش فعالی از نوع بی توجهی غالب مبتلا هستند، به ندرت تكانشی يا پرتحرک هستند، اما در توجه کردن، مشكلات قابل توجهی دارند.

به نظر می‌رسد آن‌ها رویاپرداز باشند، “در فضا به سر می‌برند”، به راحتی گیج می‌شوند، حرکت کند دارند و سست و بی‌حال هستند.

آن‌ها ممکن است در پردازش اطلاعات به همان سرعتی و دقتی که سایر کودکان دارند مشکل داشته باشند.

وقتی معلم دستورات شفاهی یا حتی کتبی می‌دهد، این نوع کودک به سختی می‌فهمد که چه کاری را باید انجام می‌دهد و مرتباً اشتباه می‌کند.

با این وجود کودک ممکن است آرام و بدون سر و صدا در جای خود بنشیند و حتی به نظر می‌رسد که دارد کارش را انجام می‌دهد، اما به انجام کار و دستورالعمل‌ها توجه کاملی ندارد یا آن‌ها را درک نمی‌کند.

این کودکان از لحاظ تکانشگری و فعالیت بیش از حد در کلاس، در مدرسه یا در خانه مشکل قابل توجهی ندارند.

آن‌ها ممکن است در مقایسه با بیش فعالی از نوع تکانشگری، بهتر با کودکان دیگر دوست شوند و کنار بیایند و شاید با همان مشکلات اجتماعی مختلفی که نوع ترکیبی از بیش فعالی با آن روبه رو می‌شوند، مواجه نشوند.

بنابراین اغلب مشکلات آن‌ها در مورد بی‌توجهی نادیده گرفته می‌شود.

اما این دسته از کودکان به اندازه‌ی کودکان دارای انواع دیگر اختلال بیش فعالی که به مشکلات آشکارتری در کلاس منجر می‌شوند به کمک نیاز دارند.

نوع ترکیبی بیش فعالی-تکانشی و بی توجه

این حالت شایع ترین نوع بیش فعالی است. افراد مبتلا به این نوع ترکیبی بیش فعالی، علائم بی‌توجهی و بیش فعالی را به طور همزمان دارند.

این‌ علائم شامل ناتوانی در توجه، تمایل به تکانشگری و میزان فعالیت بیش از حد متوسط می‌شوند.

نوع بیش فعالی یا ADHD شما یا فرزندتان نحوه درمان آن را تعیین می‌کند. نوع بیش فعالی ممکن است در مرور زمان تغییر کند؛ بنابراین نوع درمان هم باید تغییر کند.

دلایل ایجاد اختلال کم‌توجهی یا بیش فعالی

علت(ها) و عواملی که خطر ابتلا به ADHD را افزایش می‌دهند ناشناخته هستند، اما ژنتیک نقش مهمی در این زمینه ایفا می‌کند.

علاوه بر ژنتیک، سایر علل احتمالی و عوامل خطر عبارتند از:

آسیب مغزی

قرار گرفتن در معرض آلودگی‌های محیطی (مانند سرب) در دوران بارداری یا در سنین پایین

مصرف الکل و تنباکو در دوران بارداری

زایمان زودرس

وزن کم هنگام تولد

تحقیقات، دیدگاه‌هایی که بیش فعالی یا ADHD را ناشی از خوردن قند زیاد، تماشای بیش از حد تلویزیون، نحوه فرزندپروری یا عوامل اجتماعی و محیطی مانند فقر یا هرج و مرج خانوادگی، می‌دانند را مورد قبول نمی‌دانند.

البته بسیاری از موارد، از جمله موارد بالا، می‌توانند علائم بیش فعالی را افزایش دهند. اما شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهند، این عوامل دلیل اصلی بیش فعالی هستند.

کم توانی ذهنی کودکان (عقب ماندگی ذهنی): درمان اختلال رفتاری

تشخیص

تشخیص در مورد اینکه آیا کودک مبتلا به بیش فعالی است یا خیر، فرآیندی چند مرحله‌ای است.

هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص بیش فعالی وجود ندارد و بسیاری از مشکلات دیگر مانند اضطراب، افسردگی، مشکلات خواب و انواع خاصی از ناتوانی‌های یادگیری می‌توانند علائم مشابهی داشته باشند.

یکی از مراحل این فرآیند شامل انجام معاینه پزشکی، از جمله تست‌های شنوایی و بینایی، برای رد سایر مشکلات با علائمی مشابه با بیش فعالی است.

تشخیص بیش فعالی معمولاً به تهیه یک چک لیست از علائم، سابقه پزشکی کودک و خانواده او و نیز نظرات معلمان کودک، امکان پذیر است.

درمان بیش فعالی

روش‌های درمان بیش فعالی عبارتند از:

کاردرمانی بیش فعالی

اساساً کاردرمانی برای افرادی که با بیش فعالی یا ADHD دست و پنجه نرم می‌کنند؛ مفید است.

کاردرمانی به این افراد کمک می‌کند تا بتوانند به طور کامل در فعالیت‌ها و موقعیت‌های اجتماعی شرکت کنند.

در کودکان مبتلا به ADHD، نیز کاردرمانی می‌تواند به بهبود رفتار آن‌ها، یادگیری و عملکرد در مدرسه، کمک کند.

با وجود اینکه که کاردرمانی برای سایر شرایط سلامت روان مفید است، شواهد محدودی از کاربرد آن در درمان بیش فعالی وجود دارد.

در تحقیقی که در سال ۲۰۱۸ صورت گرفت، ۳۸ کودک ۹ تا ۱۵ ساله به مدت ۱۲ هفته تحت کاردرمانی قرار گرفته و شرایط آن‌ها بررسی شد.

پس از این مدت، کودکانی که در این گروه کاردرمانی قرار داشتند، پیشرفت بزرگی را در زمینه مدیریت زمان و برقراری روابط عمومی تجربه کردند.

مطالعه دیگری نیز در سال ۲۰۲۰ روی ۲۳ زن صورت گرفت و این افراد به مدت ۷ هفته تحت کاردرمانی و نیز کنترل قرار گرفتند.

محققان دریافتند که در ۱۱ شرکت کننده که در گروه کاردرمانی بودند، علائم استرس و ADHD کاهش یافته و عملکرد و رضایت آن‌ها را افزایش یافته است.

سه سطح از مداخلات کاردرمانی وجود دارد که بسته به نیاز فرد ممکن است به ترتیب یا به طور همزمان به کار برده شوند.

روش‌های آماده سازی

این‌ها شامل تکنیک‌ها و فعالیت‌هایی است که فرد را برای شرکت در یک فعالیت خاص آماده می‌کند.

فعالیت‌های هدفمند

این فعالیت‌ها به شخص کمک می‌کنند که مهارت‌های خود را برای رسیدن به یک هدف خاص به کار ببرند.

طیف گسترده‌ای از فعالیت‌ها وجود دارند که تا حد زیادی می‌توانند به فرد کمک کنند.

انتخاب این فعالیت‌ها به فرد بستگی دارد، اما این فعالیت‌ها می‌توانند شامل برقراری ارتباطات، ورزش، کار داوطلبانه، باغبانی یا کار‌های اجتماعی باشند.

مداخله مبتنی بر نوع فعالیت

مداخلات مبتنی بر نوع فعالیت شامل کار‌هایی می‌شود که به فرد کمک می‌کند تا بتواند شغل یا وظایفی که به عهده دارد را به خوبی انجام دهد.

باز هم، این فعالیت‌ها از فردی به فرد دیگر به طور قابل توجهی متفاوت است، اما برخی از این فعالیت‌ها شامل تکمیل تکالیف مدرسه، پیروی از دستورالعمل‌ها یا لباس پوشیدن است.

کاردرمانگر می‌تواند با مشاهده افراد، عملکرد آن‌ها را بررسی کند.

کاردرمانی به این افراد کمک می‌کند که بهتر بتوانند خودشان را با کار و مسئولیت‌هایی که دارند وفق بدهند و استقلال، کسب مهارت و خودکارآمدی را در خود افزایش دهند.

برخی از کاردرمانگران در هنگامی که کودکان در مدرسه هستند با آن‌ها کار می‌کنند.

این کار به کاردرمانگر کمک می‌کند تا نوع و میزان عملکرد کودک را در مدرسه و در ارتباط با بقیه بررسی کند.

سپس با بررسی شرایط می‌توانند به کودک کمک کنند تا در فعالیت‌های کلاس شرکت کند و در صورت لزوم شرایط کلاس را به گونه‌ای تغییر دهنده که متناسب با وضع کودک باشد.

درمان بیش‌فعالی در کودکان

برای کودکان مبتلا به بیش فعالی کمتر از ۶ سال، آموزش والدین در زمینه مدیریت رفتار به عنوان اولین خط درمان، قبل از استفاده از دارو توصیه می‌شود.

برای کودکان ۶ سال و بالاتر، توصیه‌ها شامل دارو درمانی و رفتار درمانی به طور همزمان می‌شود.

آموزش والدین در مدیریت رفتار برای کودکان تا ۱۲ سال شامل انواع دیگر رفتار درمانی و آموزش برای نوجوانان می‌شود. مدارس نیز می توانند بخشی از درمان باشند.

برنامه‌ی درمانی خوب برنامه‌ای است که بر روند بهبود کودک در اثر درمان، توجه داشته باشد تا بتواند در صورت لزوم روند درمان را تغییر دهد.

رفتار درمانی

بیش فعالی نه تنها بر توانایی کودک در توجه کردن یا نشستن در مدرسه تأثیر می‌گذارد، بلکه بر روابط با خانواده و سایر کودکان نیز تأثیر می‌گذارد.

کودکان مبتلا به ADHD اغلب رفتارهایی از خود نشان می‌دهند که می‌تواند برای دیگران بسیار مخرب باشد.

رفتار درمانی یک گزینه درمانی است که می‌تواند به کاهش این رفتارها کمک کند. شروع رفتار درمانی به محض تشخیص، اغلب مفید است.

اهداف رفتار درمانی یادگیری یا تقویت رفتارهای مثبت و حذف رفتارهای ناخواسته یا مشکل ساز است. رفتار درمانی برای بیش فعالی می‌تواند شامل مراحل زیر باشد:

آموزش والدین در مدیریت رفتار

رفتار درمانی با کودکان

مداخلات رفتاری در کلاس درس

این رویکردها می‌توانند به طور همزمان استفاده شوند. برای کودکانی که در برنامه‌های دوران کودکی شرکت می‌کنند، معمولاً اگر والدین و مربیان با یکدیگر برای کمک به کودک همکاری کنند، درمان بسیار موثرتر خواهد بود.

کودکان کمتر از ۶ سال

برای کودکان خردسال مبتلا به بیش فعالی، رفتار درمانی اولین قدم مهم قبل از مصرف دارو است، زیرا:

آموزش به والدین در زمینه مدیریت رفتار، مهارت‌ها و راهکارهایی را برای کمک به فرزندانشان، نشان می‌دهد.

نشان داده شده است که آموزش والدین در زمینه مدیریت رفتار و همچنین درمان دارویی برای بیش فعالی در کودکان خردسال موثر است.

کودکان خردسال نسبت به کودکان بزرگتر عوارض جانبی بیشتری از داروهای بیش فعالی را نشان می‌دهند.

اثرات طولانی مدت داروهای ADHD بر کودکان خردسال به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است.

کودکان و نوجوانان در سنین مدرسه

برای کودکان ۶ سال و بالاتر، چندین نوع رفتار درمانی موثر است، از جمله:

آموزش والدین در مدیریت رفتار

مداخلات رفتاری در کلاس درس

مداخلاتی که بر رفتار تمرکز دارند

آموزش مهارت‌های سازمانی

سندروم تونل کارپال مچ دست (CTS): درمان با روش‌های فیزیوتراپی

این رویکردها اغلب اگر با هم استفاده شوند، بسته به نیازهای کودک و خانواده، مؤثرتر هستند.

درمان دارویی بیش‌فعالی

دارو می‌تواند به کودکان کمک کند تا علائم بیش فعالی خود را در زندگی روزمره مدیریت کنند و به آن‌ها کمک کند رفتارهایی را که باعث ایجاد مشکلات با خانواده، دوستان و در مدرسه می‌شود، کنترل کنند.

چندین نوع مختلف از داروها برای درمان ADHD در کودکان زیر ۶ سال مورد تأیید FDA هستند:

محرک‌ها شناخته‌شده‌ترین و پرمصرف‌ترین داروهای بیش فعالی هستند. بین ۷۰ تا ۸۰ درصد از کودکان مبتلا به بیش فعالی هنگام مصرف این داروهای سریع الاثر، علائم بیش فعالی کمتری را نشان می‌دهند.

داروهای غیر محرک برای درمان بیش فعالی تأیید شدند. این دارو‌ها به سرعت محرک‌ها عمل نمی‌کنند، اما اثر آن‌ها می‌تواند تا ۲۴ ساعت باقی بماند.

داروها می‌توانند بر کودکان تأثیر متفاوتی بگذارند و می‌توانند عوارض جانبی مانند کاهش اشتها یا مشکلات خواب را ایجاد کنند. یک کودک ممکن است به یک دارو خوب پاسخ دهد، اما به داروی دیگر نه.

پزشکان برای تجویز دارو ممکن است نیاز به آزمایش داروها و دوزهای مختلف داشته باشند. AAP توصیه می‌کند که پزشکان دوز دارو را برای یافتن تعادل مناسب بین فواید و عوارض جانبی، مشاهده و تنظیم کنند.

والدین باید با پزشک همکاری کنند تا دارویی را پیدا کنند که برای فرزندشان بهترین کارایی دارد.

درمان بیش فعالی در بزرگسالان

درمان‌های استاندارد بیش فعالی در بزرگسالان معمولاً شامل دارو، آموزش، آموزش مهارت‌ها و مشاوره روان‌شناختی است.

ترکیب این موارد اغلب موثرترین درمان است. این درمان‌ها می‌توانند به مدیریت بسیاری از علائم بیش فعالی کمک کنند، اما آن را درمان نمی‌کنند.

زندگی با اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD)

اختلال کم توجهی می‌تواند انجام برخی فعالیت‌های روزمره را مختل کند.

والدین کودکان مبتلا به بیش فعالی

مراقبت از کودک مبتلا به بیش فعالی می‌تواند چالش برانگیز باشد، اما مهم است که به یاد داشته باشید که آن‌ها نمی‌توانند به رفتار خود مسلط باشند.

برخی از فعالیت‌های روزانه ممکن است برای شما و فرزندتان دشوارتر باشد، از جمله:

خوابیدن فرزندتان در شب

آماده شدن به موقع برای مدرسه

گوش دادن و اجرای دستورالعمل‌ها

نظم و سازماندهی موارد مختلف

موقعیت‌های اجتماعی

خريد كردن

بزرگسالان مبتلا به ADHD

بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی ممکن است مشکلات زیر را تجربه کنند:

مشکل در سازماندهی و مدیریت زمان

مشکل در رعایت دستورالعمل‌ها

مشکل در تمرکز و تکمیل وظایف

مشکل در مقابله با استرس

احساس بی‌قراری یا بی‌حوصلگی

تکانشگری و ریسک پذیری

برخی از بزرگسالان نیز ممکن است مشکلاتی در روابط یا تعامل اجتماعی داشته باشند.

آیا بیش فعالی قابل پیشگیری است؟

هیچ راه شناخته شده‌ای برای جلوگیری از بیش فعالی وجود ندارد، اگرچه استفاده از الکل، سیگار یا سایر داروها در دوران بارداری ممکن است خطر را افزایش دهد.

تشخیص زودهنگام و مداخله می‌تواند شدت علائم بیش فعالی را کاهش دهد.

سوالات متداول

آیا بیش فعالی نوعی اوتیسم است؟

اختلال طیف اوتیسم و بیش فعالی از چندین جهت با هم مرتبط هستند. بیش فعالی در طیف اوتیسم نیست، اما برخی از علائم مشابه را دارند و داشتن یکی از این شرایط شانس ابتلا به دیگری را افزایش می‌دهد.

کارشناسان طرز فکر خود را در مورد ارتباط اوتیسم و بیش فعالی تغییر داده‌اند.

چه چیزی را می‌توان با بیش فعالی اشتباه گرفت؟

شرایطی که می‌توانند شبیه ADHD باشند:

اختلال دو قطبی

اوتیسم

سطح قند خون پایین

اختلال پردازش حسی

اختلالات خواب

مشکلات شنوایی

رفتار‌های بچگانه کودک

چرا یادگیری با وجود بیماری بیش فعالی سخت است؟

افراد مبتلا به بیش فعالی تمایل دارند که کمتر از حافظه خود استفاده کنند و در برقراری ارتباط بین خاطرات و مطالب مرتبط بیشتر از بقیه افراد مشکل دارند.

بیش فعالی چگونه بر رفتار کودک در مدرسه تأثیر می‌گذارد؟

بیش فعالی می‌تواند بر توانایی دانش آموز در تمرکز، توجه، گوش دادن یا تلاش برای انجام تکالیف مدرسه تأثیر بگذارد.

بیش فعالی همچنین می‌تواند باعث ایجاد حس بی‌قراری در کودک شود و نظم کلاس را به هم بزند.

کودکان مبتلا به بیش فعالی همچنین ممکن است دارای ناتوانی‌های یادگیری باشند که باعث می‌شود در مدرسه با مشکل مواجه شوند.

چرا بیش فعالی دیر تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص بیش فعالی در بزرگسالی نیز ممکن است اتفاق بیفتد، زیرا علائم در دوران کودکی پنهان می‌شوند.

از آنجایی که کودکان به مدرسه می‌روند، علائم بیش فعالی می‌تواند پنهان بماند. در نتیجه این بیماری ممکن است در آینده در اثر سختی‌های درس خواندن در دانشگاه یا برقراری ارتباط با سایرین، علائم خود را بروز دهد.

کافئین چگونه بر بیش فعالی تأثیر می‌گذارد؟

اثرات مصرف کافئین بر ADHD تا حد زیادی نامعلوم است. زیرا محرک‌هایی مثل کافئین باعث آرامش در برخی از افراد شده و در برخی دیگر تنش و استرس بیشتری ایجاد می‌کنند.

با این حال، بسیاری از والدین و بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی (و برخی از مطالعات) مصرف کم تا متوسط کافئین را به عنوان راهی برای کمک به افزایش تمرکز و توجه گزارش می‌کنند.

آیا افراد مبتلا به بیش فعالی بیشتر احتمال دارد مواد مخدر مصرف کنند؟

کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) نسبت به سایر کودکان بیشتر احتمال دارد که سیگار بکشند، الکل بنوشند یا مواد مخدر مصرف کنند.

این کودکان زودتر و بیشتر از سایر کودکان در خطر اعتیاد به الکل و سیگار هستند. همچنین احتمال مصرف و اعتیاد به مواد مخدر در این افراد بیشتر از سایرین است.

اگر بیش فعالی را درمان نکنید چه اتفاقی می‌افتد؟

عواقب منفی بیش فعالی درمان نشده فراتر از ناتوانی در تمرکز است.

برخی از پیامدها می‌توانند مسیر زندگی شما را تغییر دهند.

برای مثال، ممکن است نتوانید روابط سالمی داشته باشید و تسلیم اضطراب و افسردگی شوید، همه این‌ها به دلیل عدم درمان یک وضعیت رفتاری ایجاد می‌شوند.

مهاباد/بالویز/۱۴۰۲/۰۳/۱۴-۱۶:۱۰:۴۸/خبر۳۷۳۹/کدخبر۱۷۹۴۶/ی۱۰۴/